نظریه های مونتاژ اسلاوکو ورکاپیچ و سرگئی آیزنشتاین

پیدایش هنر مونتاژ در تاریخ سینما در سال‏ های 1900 تا 1907 بود. به باور بسیاری از مورخان سینما، هنر مونتاژ در فیلم‏ های فیلمساز آمریکایی ادوین اس پورتر به کار گرفته شد، با این وجود نظریه ی مونتاژ و زیبایی‏ شناسی این نظریه در روسیه ی عصر انقلاب اکتبر 1917، از سوی نظریه پردازان بزرگی همچون لف کلوشف، پودوفکین و به ویژه، آیزنشتاین مطرح شد و اسلاوکو ورکاپیچ، فیلمساز و مدرس سینما، تدوین‏گر و نظریه پرداز حوزه ی مونتاژ، در همان ایام و کمی بعدتر به طرح نظریه های خود پرداخت. اگرچه نام او کمتر در ردیف نام نظریه پردازان بزرگ مونتاژ از جمله آیزنشتاین قرار می گیرد، اما به حق یکی از متفکران نظریه ی فیلم و مونتاژ در سینماست. تأثیر اندیشه ها و عملکردهای این نظریه پرداز در تحول سینمای آمریکا در دهه های بیست و سی غیر قابل انکار است . نظریه ی کینه استتیک و مسئولیت ارزش آن در سینما و نقطه نظر بهم پیوستگی و زنجیره ی اتصالی نماها در هنر مونتاژ و تقابل با نظریه ی تصادم نماها در ایده ی سینماتیک آیزنشتاین قابل تعمق است. این مقاله به بررسی آراء این دو شخصیت درباره ی مونتاژ و وجوه تشابه و تمایز این دو دیدگاه می‏ پردازد.